Bogucki Wincenty (1871–1929), lekarz, prezydent miasta Odessy, wiceprezydent Warszawy. Urodził się 18 IV w Matrynowiczach, gub. kijowskiej na Ukrainie, z ojca Mieczysława, geometry, i matki z Dalkiewiczów, którą utracił w młodym wieku. Uczęszczał do kijowskiego I gimnazjum. Na ławie szkolnej z kolegami: Józefem Grodeckim (późniejszym wizytatorem szkolnym w Warszawie), Stanisławem Kalinowskim, potem profesorem Politechniki Warsz., i Konstantym Nowackim utworzył kółko polskie samokształceniowe; w r. 1889 wstąpił na wydział medyczny Uniwersytetu Kijowskiego, gdzie założył własne koło o zasadach proletarjackich (należeli doń Wład. Witkowski, Ignacy Zagórski i in.). Jednocześnie był wybitnym działaczem rewolucyjnym w Socjalnej Demokracji. Dom Boguckich stał się ośrodkiem prac konspiracyjnych, ogniskiem życia młodzieży radykalnej; odbywały się tam posiedzenia i zebrania przeróżnych kółek, organizacji uczniowskiej, studenckiej, kobiecej, stow. tajnej polskiej oświaty ludowej, wieczorki na rzecz więźniów politycznych, na pomoc dla biednych studentów itp. Prawie codziennym gościem bywał tu sławny potem malarz Konrad Krzyżanowski. Po ukończ. medycyny w r. 1896 B. objął posadę lekarza ziemskiego w odległej gubernji saratowskiej, co dziwnym zbiegiem okoliczności uchroniło go od niechybnego aresztowania i zesłania, gdyż w tym czasie nastąpiły one masowo w organizacjach kijowskich. W r. 1899 bawił na Dalekim Wschodzie i jako lekarz z ramienia zarządu kolei mandżurskiej zwalczał skutecznie dżumę w porcie Ying-Kow (razem z lekarzem Leonem Padlewskim). Po osiedleniu się w Odessie pracował w l. 1900–06 jako lekarz portowy, a następnie lekarz ziemski w szpitalu w Usatowie nad Limanem. Niebawem został lekarzem sanitarnym okręgowym. Za udział w pracy rewolucyjnej zesłany do Archangielska, był tam lekarzem urzędowym; w r. 1909, spowodu wybuchu niebezpiecznej dżumy płucnej w Charbinie, został amnestjonowany i delegowany do Charbina, gdzie ofiarną pracą opanował bardzo groźną epidemję. Sprawozdanie z tej pracy wydał B. w języku rosyjskim. W l. 1911–1914 był szefem wydziału zdrowia w Saratowie. Na Zjazdach Pirogowskich zyskał wówczas ogólne uznanie świata lekarskiego. Po wybuchu wojny światowej Wydział Sanitarny Wszechros. Związku Ziemstw (Ziem. sojuz) powołuje B-go na stanowisko szefa Wydziału Sanitarnego. Odtąd B. przebiega Rosję w różnych kierunkach, organizuje pracę sanitarno-higjeniczną, tworzy punkty i pociągi sanitarne, łaźnie, piekarnie, szpitale, kamery odkażające.

W r. 1915 zjawił się w Warszawie, roztoczył opiekę nad ofiarami wojny i bezdomnymi uchodźcami, utworzył kolumny epidemjologiczne na froncie (współpraca z drem K. Opoczyńskim, A. Modrzewskim, Kaz. Karaffa-Korbutem). B. pierwszy troszczył się o wyrób masek gazowych, o szczepienia ochronne cholery i duru. W r. 1917 był na froncie rumuńskim, obrany za swe zasługi członkiem honorowym Państw. Instytutu Medycyny Doświadczalnej w Piotrogrodzie, wreszcie powołany na urząd wiceministra Spraw Wewnętrznych w rządzie Kiereńskiego, a zarazem dyrektora Departamentu Zdrowia i Weterynarji. Po upadku Rządu Tymczasowego obrany został wiceprezydentem, a następnie prezydentem Odessy, zajmował się czynnie opieką nad żołnierzami, reorganizował stosunki sanitarne w mieście. W stosunku do polskich oddziałów wojskowych Skrzyńskiego-Kmicica okazywał prawdziwą życzliwość. Po objęciu władzy przez bolszewików aresztowany i skazany na śmierć, za wstawieniem się jednego z rewolucjonistów, któremu kiedyś dopomógł w ucieczce (Rakowskij?), został użyty jako lekarz na froncie. Jakiś czas pracował w Kijowie; w r. 1920 w Korcu przekroczył zieloną granicę i przybył do Polski. Wstąpił do wojska polskiego jako lekarz w randze podpułkownika, a opuścił je jako pułkownik. W r. 1921 został naczelnikiem Wydziału zdrowia Magistratu m. Warszawy. Na tem stanowisku był inicjatorem założenia Miejskiego Instytutu Higienicznego z pracownią chemiczną i bakterjologiczną, oraz szeregu miejskich urządzeń sanitarnych. W r. 1927 obrany wiceprezydentem m. Warszawy, objął kierownictwo Wydziału Zdrowia i zajął się zagadnieniem opieki społecznej. Na tem stanowisku wykazał dużą energję i inicjatywę; dbały o sumienne pełnienie obowiązków, zwalczał przejawy biurokracji. O prawo samodzielności samorządu w dziedzinie zdrowia publicznego walczył B. przez całe życie. Zmarł 25 I 1929 w Warszawie.

Niezwykle energiczny, pozostawił trwałe ślady swej pracy w organizacji tak zwanych »Ośrodków Zdrowia«, stanowiących chlubę Warszawy (jeden z nich na Ochocie nazwano jego imieniem) w nowych metodach walki z bezdomnością (osiedle w Annopolu) – w trosce o higjenę osiedli, o zaopatrzenie szerokich kół ludności w zdrową wodę do picia, w walce planowej z gruźlicą, jaglicą, alkoholizmem, chorobami wenerycznemi. Uczynny, odznaczał się prostotą i dobrocią, inicjatywą, zdecydowaną wolą.

»Zdrowie« 20 I 1931 (nr poświęcony pamięci B-go). Artykuły: Ryszarda Błędowskiego, Stan. Kalinowskiego, Kaz. Karaffa-Korbuta, Fel. Kasperowicza, Wł. Rabczewskiego, dr. Cez. Wichrowskiego, Katarzyny Stempkowskiej-Grodeckiej, prof. dr Leona Padlewskiego; własne notatki; Mioduszewski Jan, Legjony Polskie w Odesie, Odesa 1918; »Gazeta Polska« 1901 (wywiad o dżumie z W. B. niżej podpisanego; »Świat«, nr 10 z 1928 r. (wywiad z B. o zdrowotności Warszawy. Podobizna B.).

Jan Mioduszewski